Son

Susmayı öğrendiğim gün büyüdüğüm gündür diye düşündüm hep.
Konuştum, konuştum, konuştum.
Her konu hakkında, her gün, her an, bik bik bik sürekli konuştum.
Bu ona dair serisinin son yazısı.
Çünkü içimde ona dair hiçbir şey kalmadı.
Dün trende eve gelirken okuduğum kitapta rastladığım bu cümle ile son noktayı koydum.
Ben hep işaretleri takip ettim.
Kuzeninin evinin annemlerin eviyle bu kadar yakın oluşunu, kuzenimin evinin abisinin eviyle bu kadar yakın oluşunu, koskoca Ankara'da birbirimizin kafasına meteor gibi düşecek kadar yakında olduğumuzu, tüm olaylardan sonra bumerang gibi birbirimize dönüşümüzü ve şimdi aklıma gelmeyen tüm o olayları, durumları, tesadüfleri hep birbirimize ait oluşumuza dair bir işaret olarak gördüm.
Dün, bu kitabı okurken bu satırlara rastlamamın ardından da işaretleri takip ediyor ve bitiriyorum.

Son söz Helena Bonham Carter'dan geliyor. (Sahne Fight Club'dan arak)