Söylesem tesiri yok..

..sussam gönül razı değil diye bir söz vardır bilirsiniz. Bugün tam bu sözü yaşıyorum. Bişeyler söylemek, söylemekle kalmayıp haykırmak var içimde. Ama ne diyeceğimi ne desem etkili olacağını bilmiyorum. Sabahtan beri okuduklarım, duyduklarım, izlediklerim altından kalkılamayacak kadar ağır şeyler. Midem ağrıyor. İçim sıkılıyor. Isınmak için içtiğim bir fincan kahve bile içimde durmadı.

24 yaşındayım ben. Yaşanacak ömrüm varsa eğer 2-3 ay içinde 25 olacağım hatta. Çeyrek asır, dile kolay. 24 diye çıkıveriyor insanın ağzından kolayca. Ama bugün yazılan, okuduğum 24'ler hiç kolay değil. Ben acı şeyleri konuşamam, yazamam. Sanki sussam, düşünmesem, hayat yine şu aşağıdaki Serap yazısının rengi gibi pembeleşiverecek yada olan o kötü olaylar birden düzeliverecek gibi. Hala böyle çocuk düşüncelerimin olması ne kadar saçma değil mi? Orada insanlar ölüyor. Hiç tanımadığım, benden küçük, belki benle yaşıt, belki de benden büyük abi denecek insanlar ölüyor. Neden peki? Bi insan neden ölür? Başka insanlar (evet hala insan diyebiliyorum) bundan nasıl mutluluk duyar, daha kötüsünü sorayım nasıl nemalanır? Ben mi başka bi dünyada yaşıyorum yoksa bunları yapanlar mı? 

Sabahtan beri üzülmekten, düşünmekten aklımı kaybedeceğim. Klavyeden bik bik edip de iki dakika sonra başka bi gündeme geçmeyi çok isterdim ama yapamıyorum. Sabah 8'de geldim ofise, 8:30'dan beri yapabildiğim tek şey bloga gelip en azından yazarak sakinleşebilmeyi ummak oldu. Yazmanın da faydası olmuyor sanki. Yazmak istediğim o kadar çok şey var ki, bu kadar yazdım ama hala hiç birine değinemedim. Neden diye başlamak istediğim milyon tane sorum var. Cevabı kimde gizli bilmediğim. Cevabını bilenlerin neden sustuğunu anlamadığım. Bakın bi neden sorusu daha.. Hani her cenazenin arkasından Allah sabır versin denir ya, tek duam var şimdi. Allah bu defa kimseye sabır vermesin. Kimin neresine dokunacaksa da dokunsun. Kim yerinden olacaksa olsun. Allah sabır vermesin, kimin parmağı varsa belasını versin. Bela okumaktan dilimizde tüy bitse de, belaların yerini bulmadığını görüp isyan noktasını görsek de, kimin en ufak bi payı varsa bu işte, kendi çoluğundan çocuğundan çıksın. Daha büyük bişey demek, daha kuvvetli bi laf savurmak ne dilimden ne elimden gelmiyor.

O'nun da dediği gibi, dünya pembe ve duygusal olmak için fazla gerçek. Umarım değişebilirim.