Dünyanın en kötü futbolunu da oynasa, değil 3. son sırada bile olsa, artık Galatasaray'ı tribünden izleme vaktim gelmişti. 27 yaşındayım, bu kadar zamandır futbol izler, okur, yazarım, Galatasaray'ı bu kadar canı gönülden severim, hiç kısmet olmamıştı stat atmosferi yaşamak. Her şeyin bir vakti varmış ki Konyaspor maçında kısmet oldu tribünde olmak. Statta maç izlemenin bu kadar keyifli olduğunu bilseydim, puan kaybına rağmen, kombine alır 2 maça 1 İstanbul'a giderdim. Galatasaray ile Konyaspor maçından gol sesi çıkmadı, gel gelelim tribünlerde kötü tezahüratın olmadığı, yer yer rakip tribünlerin birbirini alkışladığı, Konyaspor tribünlerinin hiç susmadığı, hatta Selçuk'un haftalardır oynadığı en iyi oyunu çıkardığı maç oldu. Galatasaray'ın deplasman fobisini bitireceğim diye gittiğim Konya'dan "sana benim gözümle bakan gözler kör olsun" diyerek döndüm. Sırt çeviremiyorsun bu Galatasaray'a. Çok seviyorsun çünkü. Tamam Galatasaray, şampiyon olma. Ama çok iyi ol be, diyelim ki kısmetsizlikten gitti şampiyonluk, diyelim ki gururumuzsun. Seviyoruz seni, yürüyedur GALATASARAY!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yazın bakalım 😎