Fotoğraftaki cümlenin manası; "2 tür insan vardır, umutsuzca romantik olanlar ve gerçekçiler" Bugün bayram için annemin dizinin dibine geldim. Bi an geldi, kelimeler yine akmaya başladı. Akan kelimeler yazının devamında. Fotoğrafın alametifarikası ise ben hep ilk türden oldum. Mantığımla hiç hareket etmedim. Geride bıraktığım 2 aya kadar hiç de pişman olmadım. Şimdi en başından keşke ilk türden değil de ikinci türden olsaymışım diyorum. Gelelim yazının aslına.
Fonda birden Sezen Aksu'nun Pişman Olduğun Zamanı çıktı.
Yolun zorunu yürümüştüm sen elvan elvan dalgalanırken diyordu.
"Ben hayatımı kurarken sen ağzını ayırdın, ben karıncayken sen ağustos böceğiydin diyo koskoca Sezen" hehehehe diye goygoy yapıyordum kendi kendime.
Sonra şarkının nakaratı girdi.
Pişman olduğun zaman, zevke doyduğun zaman, huzur bulduğun zaman dönebilirsin diyordu Sezen.
"Dönebilir mi" diye düşündüm.
Bilemedim cevabı.
Dönemez demek istedim, dilim varmadı.
Sonra fark ettim ki, "dönmez" en doğru cevap gibi geldi.
Bu cümleler de onu bir daha bloga taşımayacağım lafına kapak oldu.
Ve benim yeni bir özelliğim var. Artık ettiğim lafları yiyorum. Bu özellik bana gitmedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yazın bakalım 😎