Ne güzel yazmış Nazım Hikmet.. Ve ne güzel olmuş şiirinin bu kısmı. Sevgiliye gitmeden bırakılacak en güzel miras bu sözler belki de.. Okurken tuhaf duygular hissettirse de, gözleri de doldursa, okumaya değer..
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakarlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orada beraber yaşarız
külümün içinde külün,
taa ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi oradan atana kadar...
Ama biz o zamana kadar
o kadar karışacağız ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Nazım HİKMET
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yazın bakalım 😎