Adet yerini bulsun. Futbolu konuşmak, yüreğimizin çarptığı o renklere aşkımızı buralara yazmak, kutlamalar yapmak, mutlu olmak, heyecanlanmak, sevinmek haram. O yok bu yok, ne var lan it? derseniz, 19-20 yaşında, askere gidecek ve belki de orada yine bir hiç uğruna şehit olacak bir gencin hiç uğruna verdiği canı var. Hepimizin payı var hem de bunda. Senin de, benim de, başkanının da, futbolcusunun da, teknik adamının da... Bazen bunun bi oyun olduğunu o yemyeşil çimenlerin üstünde ya da 3-5 çocuğun kocaman taşlarla yaptığı kalelerin arasında oynadığında güzel olduğunu unutuyoruz. Kırıyoruz, kızıyoruz, olmadık laflar ediyoruz. Bu suç hepimizin. Bir ölüm oldu diye göze bu kadar sokuldu. Kendi adıma ben itiraf ediyorum, eğer Burak'ın haberini almasaydık, dün akşamdan yazacak, kötü oynayan takımımı tenkit edecek ama şu yukarıdaki sahne için bir ömür vermeye razıyım diyecektim. Dile kolay o ömrü vermek... Ateş düştüğü yeri yakıyor. Biz külünden zehirlenmemeye çalışıyoruz ağzımızı gözümüzü kapatarak... Her seferinde dönen goygoylarda deniyor ya, "insan hayatı bu kadar ucuz mu" diye. Evet abisi, bu kadar ucuz işte. Hayatın gerçekleriyle tanış. Canın acıyacak. Hiç sevmeyeceksin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yazın bakalım 😎