Ben küçüktüm, bildiğin bacak kadardım. Evimizin bulunduğu yerden, daha merkezi bi yere taşındık. Babaannem o evde kaldı. Evimizde.. Sonra bi kaç yer daha evimiz oldu ama hiç biri orası kadar evim olmadı belki de.. Tramvaylar benim için bu yüzden özel sanırım. Beni evime götürdüğü için bu kadar seviyorum.
O zamanlar büyüyünce tramvay kullanmak istiyordum. Türkiye'nin ilk kadın vatmanı ben olacağım diyordum hep. Millet doktor, öğretmen olmak ister, benim kariyer hayalime bakar mısın?! Dümdüz yol sürüp gideceksin işte diye düşünürdüm sanırım. Neyse gel zaman git zaman ben tramvaya binemedim. Sağlık sorunları, ihtiyaç kalmaması, bi dönem yaşadığım o tüm dünyaya sırt çevirmeler.. Hepsi neden oldu çok sevdiğim tramvaydan uzak kalmama. Taa ki geçtiğimiz haftaya kadar..
Geçtiğimiz hafta teyzeme iftara gidilecekti. Teyzemin evi de benim ofis de tramvaya yakın olduğundan hemen arızayı çıkardım. "Ben tramvayla geleceğim siz sabahtan gidin yardım edin" diye. Başta ne gerek var birlikte gidilir falan dedilerse de, ikna gücüme karşı duramadılar ve dediğimi yaptım. Belki 10-12 sene sonra tramvaya bindim. Ama nasıl keyifliyim anlatamam. İftara kalmış bi saat, herkes evine yetişmenin telaşında, oruç vurmuş, gerginlik, günün yorgunluğu falan derken suratlar asık. Bi ben sırıtıyorum saf gibi. Taktım kulaklığımı. Kulağımda müzik, gözüm camdan dışarda. Elimden gelse, daha vaktim olsa, bi tur daha atıp dönüşte ineceğim.
Ve güzel haber; bugün bana yine tramvay yolları görünür. Bu akşam benden keyiflisi yok. Siz de tramvay sevenlerden misiniz? Hande Yener'in de dediği gibi; "o sizseniz, o sizsiniz. Hoşgeldiniz!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yazın bakalım 😎