Ben geçen hafta nerdeydim?

Başlığı Şener Şen stayla okursanız iş görebilir. Gerçi o ben bu yaz nerdeydim diyor ama, ben 4 günlük izni zar zor kopardım. 3 senedir gitmediğim annemlerin memleketine gittim. 4 günlük müthiş bi rahatlamanın ardından pazar iş başı yaptım. O caanım dört gün nasıl geçti peki?

Salı sabah ofise geldim müdürden izni rica minnet aldım. Çıktık yola. Yol üzerinde bol bol bakım çalışması olduğundan 4.5 saatlik yol oldu mu sana 6-7 saat. Kapalı yerde uzun süre kalamıyorum ben. Nefes alamayacak kıvama geliyorum bi yerden sonra. 6 saat hiç durmadan gitmedik tabii. Yol üzerinde 2-3 kez çeşme başlarında durduk. Allah o yollara çeşmeleri hayratları yaptıranlardan gani gani razı olsun. Fotoğraf makinesinin pil sıkıntısı olduğundan, şarjlı pili şarj etmeden çantaya atan sevgili kardeşlerime bi alkış istiyorum!, hiç bi yeri fotoğraflayamadım. Ama manzara şahaneydi. Sarılar, yeşiller, kahverengiler.. Baktığım zaman sadece dağ taş görmediğim için kendimi şanslı hissedenlerdenim.

Her anın tadını çıkarmaya baktım ve çıkardım da. Ama yaptıklarım arasında en keyiflisi, eeeenn şahanesi şüphesiz patpat motor olarak tabir edilen, traktör-kamyonet-triportör karışımı bişeye binmekti. Yukarıdaki fotoğraf netten arak. Meğer ne kadar çok varmış bu patpattan. Yokuşuydu, taşıydı, toprağıydı, tarlasıydı, otomobilin bile giremediği yerlere giriyor. Bizimkilerin tabiriyle köylü jipi bu araç. Halanın tabiriyle ise ne ehliyeti var ne plakası. Bi ara sürmeye niyetlendim, izin çıkmadı. Kızlar da kafa buldular sana bitane alalım işe bunla git gel diye hahaha. Gürültüsü olmasa düşünebilirdim de.. Ama patpat isminin gürültüden geldiğini söylesem yeterli sanırım.

Memleketteyken ikişerden 8 öğün yediysek 5'inde bulgurlu bişi yedik. Bizim oralarda siz şehir gençliğinin çiğköftelik bulgur olarak bildiği şey düğü olarak adlandırılıyor. Sayemde bunu da öğrenin hadi :p Özetle bulgura düğüye doydum bu 4 gün içinde. Eve döndük, sağolsun babaannem de kısır yapmış. Bi de öyle yedik. Ne hale geldiğimi bu işi biraz bilenler anlayacaktır. Vay bana vaylar bana. Şikayetçi miyim yada pişman mıyım? Asla. Zaten çok pişmanlık duyan bi insan olmadım hayatımın hiç bi döneminde. Bu dört günlük ara tüm gerginliğe, strese, sıkıntıya rağmen öyle iyi geldi ki, nefes aldığımı hissettim yeniden. Bi ara gözüm öyle dönmüş ki işi gücü bırakıp buraya yerleşsem, tarlada domates salatalık yetiştirip yesem içsem diye düşündüm de, o iş tek başına olmaz olarak kararımı değiştirdim. Kısmetse niyetim sağlam ama. Bi gün bi yerde kendi evime sahip olacağım. Ve o ev dünyanın en güzel, en huzurlu yeri olacak. Ok, lets go Serap! Gazlamamızı da yaptığımıza göre yazıyı tamamlayabiliriz. İyi günler bol güneşler efendim :)